Beste inwoners,
De voorlopig laatste blog voor het zomerreces. Mijn agenda was deze week niet zo spannend. Meest interne overleggen. Het hoogtepunt van deze week was vrijdag. In de agenda stond ‘Raadsexcursie’.
Ook het college wordt hiervoor altijd uitgenodigd en ik heb eigenlijk de laatste tien jaar nooit verstek laten gaan. Deze keer weer een mooi programma. Het doel van deze dag is om informeel een deel werk gerelateerd een activiteit te doen en het middaggedeelte te gebruiken voor een iets meer ‘ontspannen’ activiteit.
Overigens waren niet alle raadsleden en collegeleden aanwezig, maar het is ook erg lastig om de agenda’s af te stemmen. Maar met 25 personen was het toch een mooie opkomst. Het is eigenlijk ook wel aardig om mijn ‘blogseizoen’ hiermee af te sluiten. Volgende week nog wel een belangrijke opening maar die zal ik dan separaat vermelden op onze website.
Rond 09.00 uur vertrokken we met de bus richting Bellingwolde om een bezoek te brengen aan de Oekraïne opvang die gevestigd is in de Grenshof. We kregen een mooie presentatie van het verleden en heden van deze locatie en prachtig dat we mee werden genomen in de historie!
Bellingwolde is van oudsher gewend aan de opvang van mensen. Op de plek van de Grenshof stond vroeger een diaconie van de kerk en werd dat pand gebruikt als armenhuis. Uiteindelijk werd het pand gekocht door de voormalige gemeente Bellingwedde en in gebruik genomen als een soort van beschermd wonen. Later werd dat pand gekocht door het COA en werden er voor het eerst vluchtelingen opgevangen. Het gebouw heeft vervolgens herhaaldelijk leeg gestaan en werd uiteindelijk verkocht aan een ondernemer die op deze plek woningen wilde bouwen.
De oorlog in de Oekraïne maakte dat wij, als gemeente, een plek zochten om opvang te bieden aan mensen die vanuit de Oekraïne op de vlucht waren voor de oorlog met Rusland. Gelukkig dacht de ondernemer mee en stelde zijn bouwplannen uit! Op dit moment worden er 225 mensen uit Oekraïne opgevangen.
Na de presentie van de locatiemanager vertelde één van de inwoners van de Grenshof over de lange reis die hij met zijn familie had gemaakt toen ze op de vlucht gingen voor de oorlog en hoe hij uiteindelijk in Bellingwolde terecht was gekomen. Een heel indrukwekkend verhaal.
Hierna kregen we een rondleiding over het terrein en ook al ben ik hier eerder geweest, het is altijd weer confronterend om te zien hoe deze gezinnen huis en haard hebben achtergelaten in hun land dat nu in oorlog is met Rusland.
Een andere inwoner van de Grenshof liet ons, heel gastvrij, de woning zien waar zij met haar gezin verbleef. Dat is fijn, maar in de meeste gevallen moet een woning worden gedeeld met onbekende landgenoten.
Na de rondleiding vetrokken we met de bus richting Ter Apel waar we bij ‘Koekies en Boefies by Knaap’ aanschoven voor de lunch. Ook hier weer diep onder de indruk en respect voor de wijze waarop Michael Knaap met zijn ‘Boefjes’ het prachtige Paviljoen van de Rundehaven runt.
Tijdens de lunch vertelde Michael vol enthousiasme over de manier waarop hij invulling geeft aan de dagbesteding voor de jongeren.
Heel goed dat hij, ook naar de gasten, duidelijk is over het feit er soms wel eens iets mis kan gaan, maar tegelijkertijd is dat ook de charme van deze onderneming.
Ik was enthousiast en heb respect voor hoe de mooie jachthaven nu zo’n prachtige invulling heeft gekregen.
Na de lunch was het tijd voor een boottocht met ‘De Dieverdoatsie’. Wat hebben we genoten van Westerwolde dat er vanaf het water heel anders uitziet. En wat waren de weersgoden ons goed gezind deze dag!
Prachtig om per snikke door het centrum van Ter Apel te varen en we hebben ons ook tijdens het varen door de Runde kunnen vergapen aan al die prachtige huizen die daar aan het water staan!
De ene woning nog mooier dan de ander en stiekem heb ik een woning uitgezocht die ver en ver boven mijn budget ligt… Maar, geluk zit niet in stenen, dus ik blijf heel tevreden en blij met mijn eigen ‘home sweet home’ in het hart van Westerwolde.
En dan zit de boottocht erop en kom ik bijna aan het voorval dat de titel van deze blog verklaart.
We waren net onderweg met de bus, terug naar Sellingen. Tijdens schoolreisjes is het gebruikelijk en noodzakelijk dat de juf of meester voor vertrek ‘de koppen telt’. Dat dit bij een bus met raads- en collegeleden ook zeer wenselijk is hebben we ervaren…
Op enig moment stopte de bus en werd ons duidelijk dat we een raadslid misten…. Ook de echtgenoot van dit raadslid had zijn partner nog niet echt gemist…
Wel had hij op nog gevraagd gevraagd waar zijn vrouw was, maar werd hem medegedeeld dat ze ‘voor in de bus’ zat… Het zilvergrijze haar van één van de mannelijke raadsleden (gelukkig wel weer van dezelfde partij als de vermiste) werd aangezien voor het vermiste vrouwelijke raadslid….
Terwijl de bus een keurige draai maakte klonk er een onrustig geroezemoes in de bus dat overwegend doorspekt was met ongeloof… Wat? Wie is er dan niet? Hoe dan?
Al snel werd duidelijk dat mevrouw Kruiter (Janneke) letterlijk en figuurlijk de bus (nee…niet de boot) had gemist….
Terwijl zij voor vertrek nog even ‘haar neus ging poederen’ had ze niet door dat de bus al in de vertrekstand stond…
Ze liep vervolgens opgewekt richting de bus en zag de zwarte bus voor haar neus wegrijden. Zwaaien en roepen was zinloos. Bellen overigens ook… Iedereen had zijn of haar telefoon op stil staan. Zo doe je dat immers als je belangrijke zaken te doen hebt.
Janneke, wel gewend aan enige consternatie, werd niet heet of koud en dat pleit natuurlijk weer voor de kwaliteiten van een goed raadslid…. Altijd de rust bewaren…wat er ook gebeurt.
Uiteindelijk lukte het om iemand aan de telefoon te krijgen en werd de bus pardoes omgekeerd om ons vermiste raadslid te repatriëren.
De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat een aantal mensen gierend van het lachen onder stoelen van de bus verdween, voor zover de collegialiteit…. O, ja… dat is waar… ik was daar één van. Gelukkig kennen Janneke en ik elkaar al vanaf de schoolbanken…
Janneke werd met een lachsalvo en groot applaus ontvangen in de bus en nam dit dapper in ontvangst… Wim Eilert maakte nog even snel een foto van het eenzame raadslid dat als een soort van Remy de bus instapte….waarvoor dank! Overigens diezelfde Wim had erg veel plezier op dat moment!
Blijft natuurlijk de vraag waarom haar echtgenoot, waar ze al 42 jaar mee is getrouwd, haar kapsel heeft verward met een mannelijk raadslid… Deze vraag bevestigt het gegeven dat je niet alles moet geloven wat je ziet….
En omdat Janneke zo actief was tijdens dit prachtige raadsuitje is hiermee de titel van deze blog uitgelegd.
Maar volgend jaar…. Dan gaan we koppen tellen… Ik heb zojuist de personenteller bij ‘Bol’ besteld. Dit om te zorgen dat er niet weer een raadslid afsluit met ‘Ik zag hom wegrieden…’.
Ik denk dat ik namens raad en college spreek als ik vanaf deze plek zeg: “Geniet van de zomer! Ga heerlijk op vakantie…maar zorg dat je weer thuiskomt!!!!”
Fijne vakantie en tot in september!
Groet,
Giny Luth